No skin det sol e høgste Svealia
No bli det var, det kjenne e so vel
De søng sa tongt kring alle dalasia
a synnavinn han kjem a gjer me sel.
Nar sommarn kjem, da bli det fint e fjella,
da ska e dit a hør kar bekkjinn søng,
a kliv te topps e brattast berjestella
a vea tort a tag a tabærløng.
E kjenne lokt ta gras kring alle haua,
a sola skin, a bjøllain kling sa kløkt.
a tjønninn legg sa blank der e ska laua
me berg ekreng, der e kainn sol me trøkt.
adu, a du, kar sart a sælt e stoinna,
nar sola skin fra kvite høgda ne.
Da væt e var'n han e kje lenger oinna
at e far levva slik ein somar te.
Da væt e vesst at bekkjinn legg a venta
poinn kalle isa me sa sval ein drekk.
Nar hausten kjem a sistkveldskløva henta,
da ska e takk for sommarn sa e fekk.
